Hepimiz Emine Bulut’uz!

İki üç kelâm etmek gerek diye düşündüm bu konu hakkında. İnsanlık denilen bir şey varsa biz de eğer insansak. Bu çılgınlığa bir dur demeliyiz. Neredeyiz, nerden geldik, ne yapıyoruz? Ne tür bir yaşam mantalitesini ortaya koyuyoruz şuan? Ya da birbirimize yani insanlara ne tür haklar tanıyoruz? Tabiatı dolayısıyla kâinatı ne denli benimsiyor yahut ne hale getiriyoruz? Şair Behçet Necatigil’in dediği gibi tam olarak şöyle bir çağdayız üç kelime : – çok çiğ çağ – Bizler Allah’ın halifesi olarak dünyada dik durmaya çalışan insanlarız. Biz millet olarak Türk’üz; yani hakiki Müslümanız. Fakat nerede bizim Türlüğümüz, Müslümanlığımız?

En ufak bir canlı bile bir devinim içinde yaşarken biz ey insan kardeşlerim! Niçin doğru dürüst bir insan hayatı yaşayamıyoruz. Bize bahşedilen her şeyi yıkıp yok ediyoruz. İslâm’ın ve Türklerin kadına bunca değer vermesine rağmen şuan geldiğimiz nokta nerede? Kendimizi hain batı ile mi kıyaslıyoruz? Onların pisliğiyle mi yarışıyoruz yoksa?!  Neler oluyor bize, bize neler oluyor?

Masum bir anne küçücük kızının yanında sözde babası tarafından katlediliyor. Ve o küçük kız annesinin ölümünü görüyor. Kadın ölmek istemiyorum diye korkudan çığlık atıyor. Bizler ahiret inancına sahip kişiler değil miydik? Bizler örf, adetlerimize, geleneklerimize, törelerimize bağlı Türkler değil miydik? Böyle mi bin yıllık kültürel mirasımızın savunucusu olacağız bu topraklarda? Hazır Malazgirt Savaşı yaklaşıyorken atamız Alparslan’a, nice şehit ve gazilerimize borcumuzu böyle mi ödeyeceğiz?

İnsanlık denilen şey hızla bir uçuruma gidiyor. Gittikçe bir çığ gibi büyüyor. İçeriden dışarıdan rüzgârlar hızını artırıyor. Artık bir şeylerin farkına varmamız lazım. Anne baba kardeş kavramını aile denilen kurumu yeniden yapılandırmamız lazım. İnsanlarımıza adamakıllı eğitim vermemiz lazım. Hepimiz Emine Bulut’uz. Başımız sağ olsun…